Ik zag een regenboog nog nooit zo mooi
de stad omarmen als een teken, een verbond.
Hij sloeg een brug van noord naar zuid en
alle mensen keken. Voor een zondvloed niet
gevreesd ondanks de hinder van een zomer regen.

Maar in de stad hielden de geruchten aan,
zelfs de subsidiekraan ging dicht. Een klap
in het gezicht al die sjouwers, bouwers
van het grote zomerfeest. Een ark in het park
verrees en deinde op de golven van muziek.

In de geschiedenis uniek, hier liep de Venlose
Vierdaagse binnen. Uit alle hoeken stoomde
Circus Treurdier op, een zeemanslied weerklonk.
Het dek schitterde in zonnegloed. In een duur-
zaam pak gehesen, zag Noach het tevreden aan,

nam een slok van het gerstenat, dacht opeens
aan Ararat. Aan de duif die aanvloog met fris
groen. Als hij het ooit mocht overdoen,
dan hier! Met de sjouwers en de bouwers
van dit cultureel festijn als eregast. Blaudzun mag

ook mee en iedereen met een knipperend
vriendenhart verdient een plek. Dat geldt zeker
niet voor die gemeentevrek. Nadat de megafoon
het vertreksein heeft geblazen, is er bijna gedonder
in de glazen als de ark rakelings glipt langs de Romer-

toren, die tot de navel water maakt; de Wachters
op de brug zijn dan al kopje onder...
Zo dagdroomt Noach in het kraaiennest, terwijl
een regenboog de stad omarmt. Voor een zond-
vloed niet gevreesd na zo’n stralend zomerfeest.